De Obedientia igitur, Beatissime Pater, ad quam Vestrw Beatitudini prstandam de ultimis ulterioris Hispaniw finibus, longo terrestri itinere fracti, devotione tamen et animis integri, ab Illustrissimo Joanne Secundo, Portugallensium optimo Rege, missi umus, antequam dicam; Vestram Sanctitatem supplex veneranter oro, pauca prius de prwclaris Lusitaniw domus mentis, et de virtute ac religione dicti Regis summatim audiat; quo ejus in Catholicam fidem amor, et in hanc Sanctam et Apostolicam Ecclesiam observantia, magis magisque in aperto sit.

Cum ohm, Beatissime Pater, proditione Juliani Comitis, urbi Septle in Africa, quw supra trajectum eminet, prwpositi; et Roderici utriusque tunc  Hiberi/Regis Gothorum ultimi culpa ac inertia, hostes Christianw Reli-

gionis acerbissimi omnem fermeHispaniam armis ocupassent; et annis plurimis foedo et tetro servitutis jugo submisissent: Alfonsus primus Portugallensium Princeps, non sine divino Ilumine in ea natus est tate. Is tunc minori totius Lusitaniw Provincke solum prerat , quw inter Durium et Minium steleri et infelici gleba ea tempestate protendebatur: Portugalliam a Colle, Agai portu in faucibus Durii sitw, vocavere; quw postmodum toti etiam regno nomen indidit. Sed vir divini animi et consilii plorimas à Mauris occupatas urbes aggressus, variisque et incredibilibus vitoriis potitus, partim vi partim astu expugnat: in quibos inter Durium et Tagum Leria , Sanetrena, et nobilissima omnium Olisippo Civium Romanorum quondam municipium, cum innumeris pene aliis munitissimis arcibus et oppidis: quibus non Contentus, trajecto Tago, regionem totam intra illum et Annam flumen porrectam, non minus ubertate sou, quam viris et armis felicem, cum Ebora, regia, magnifica, et veteris Latii gloriosa urbe, et armis perdomuit, et victoriis illustravit. Plerasque non sine Christi Jesu clarissimo auxilio, et noto omnibus miraculo consecutus est. Cizimbram  ac Palmellam, duo vel situ, vel operibus inexpugnabilia oppida, ab infidelium manibus eripuit, et in suam potestatem redegit: et cum paucis admodum equitibus Maurorum infinita milha fudit, fugavitque. Et rursum  apud Euriquias campos, apud eum locum, quem capita regum vulgus nunc appellat, exigua et parva manu, cum quinque potentissimis regibus victor certavit: in qua pugna egregie plus/quam fortem pugnando decebat, quinque illius sinistrae aptata scuta Barbarorum tela in ea intorta perfregere. Ex qua singulari et inculta victoria Lusitanorum Regum signa et arma scutis quinque, quinorum denariorum numero sparsis distinxit, cum ad eam tempestatem unum tantum, et id totum nummis passim resparsum fuisse satis constet. Quinque igitur scuta in Sanctissim Crucis figuram locata, et quini denarii similiter ad modum Crucis aspersi; quid aliud nobis indicant, nisi triginta argenteos pretium Sanguinis Christi Jesu, quibus ab immanissimo Juda-Judwis traditus fuit? Is antequam signum militibus daret, fiexis ad terram genibus orans; Salvatorem in Cruce pendentem conspexit: fuit Regii animi ea fiducia ea cordi insculpta fides; ut tam stupendo miraculo non territus, hwc addere verba ausus sit: non oportere sese Christum Jesum homini firmissime credenti ostendere: hreticis et ab ejus fide aberrantibus et aversis illins modi ostento opus esse. Quibus rebos et piuribus aliis, quas brevitatis causa prtereo, hac luce apertius Vestra Beatitudo intelliget; qua animi constantia, quo virtutis ardore, quibus artibus, quibus gradibus et successibus ad culmen Regium ascenderit; et angusta Regni primordia vir tam religiosus, tam fortis, et tam pius, à teterrimo  servitutis jugo liberaverit regnum, et auxerit: et quam merito Regium nomen, auxiliante populo, et adjutrice hac Sancta Romana Ecclesia, clarissimo nutu, et wternze Maiestatis optimo auspicio, sibi jure optimo acceperit, et posteris in futurum reliquerit: hoc cwteris Principibus felicior, quoniam multi populorum fa/vore, nonnulli armatorum satellitum metu; pauci vero, quos wquus amavit Jupiter, qui vera virtutis via ad Regios titulos aspiraverint. Quo mihi minus admirabile videri solet, si tali, tanto, et tam forti auctore partum regnum ejusgloriosa progenies eisdem artibus auxerit: nam ejus successores ea Lusitaniw parte, que a Septemtrione montium jugis, a meridie Oceano, ab Oriente Ann fluvii  ostio, ab Occidente Sacro promontorio continetur, quam Algarbii Regnum Punica etiam nunc lingua vulgus appellat, llauros multis ac munitissimis urbibos expugnatis brevi pepulerunt: quos ita universa Lusitania recuperata, hostes Christiano nomini infestissimos victos fugatosque in Africam, unde utranque Hispaniam dominaturi trajecerant, pauci admodum Lusitanorum Reges rejecerunt: quod utinam pari studio et contentione a reliquis Hispaniarum principibus factum fuisset; ut minus xtate nostra negotii et laboris a pellendo ab Hispania hoste superesset. Sed parum inclitis Lusitani Regibus pro animi ac virtutis magnitudine visum est sua recuperare, nisi etiam aliena scrutarentur: tametsi alienum nihil unquam arbitrati sunt, quod vel ad defensionem, vel ad propagationem Christianw Religionis pertinet . Alfonsus quartus, invadentibus iterum Africanis Regibus Hispaniam, quibus Rex Belamerim cum infinita pene  procerum et militum multitudine prwerat, arctissimo trajectu Gaditani freti copias validissimas ab urbe Septa ad Gibaltaris portum transvehentibus, et jam Tarifam Hispani oppidum obsidentibus: ab Alfonso item Castellze Rege sexto, ejus genero, in auxilium/extremi discriminis  accitus; cum firmissimo exercitu propere celerique in Bwticam contendit; ubi communi consilio, communi periculo, tantam hostium molem aggressi, apud Salatum fluvium, qui in fretum ipsum proprie oppidum influit, unico prlio quadraginta et quinquaginta Maurorum milha occiderunt: ac ita peritur denuo Hispani succurrentes, pestem illam nefariam a Christiani populi cervicibus propulsarunt. Non commemoro bella plurima cum finitimis gesta, nec victorias clarissimas pro Patriw et Regni libertate tutanda partas: non enim laudare Lusitaniw Reges, sed summatim eorum merita et officia in Christianam fidem, et in hanc Sacrosanctam Sedem recensere institui: quippe et virtute, et gloria rerum gestarum inter se omnes pares sunt. Ob eamque jam ad illud inclitum et orbi universo monitissimum Joannis primi, proavi Joannis Fidelissimi, Vestra Beatitudinis Fuji, facinus egregium transeo: qui a propulsando ad inferendum Africa bellum, tanquam Scipio alter, animom transtulit. Quippe enavigato cum maxima classe Oceano per Gaditani freti ostia ingressus, urbem illam Septam, situ portuque, dificiis, munimentis, haud minus quam magnitudine et opulentia claram, obsedit et vi cepit. Qua in Christianorum potestatem redacta, virus omne Punica savitia, velut atrico venenosissimi serpentis capite, ita omnino perdomuit et extinxit; ut qui antea de Hiberia finibus occupandis continue agitabant, de suis iam tutandis solliciti redderentur. Evenique, ut cades, fuga, incendium, et vastitas, cateraque bellorum pestes in Africam Imperatorum nostrorum solertia translata, sensum illis immanissimis feris a pro/sequendo  Hispaniense bellum averterent. Sed non defuere tanta rerum opportunitati reliqui Lusitanorum Reges ejus Successores: quinimo Eduardus Joannis commemorati filius, et Joannis nostri avus, paterna gloria amulus, tametsi quinquennium regnando non expleverit; non puavitt sese intra Lusitani regni limites honeste continere posse, nisi pro christiana Religione amplianda facinus dignum aliquod ederet. Eoque animo non Septam modo viriliter tutari contra barbarorum imperatus conatus est; verum etiam Tingim, antiquissimem et munitissimam urbem , legato Henrico et Ferdinando fratribus exercitu obsedione est adoratus: qua, incredibili pene Maurorum multitudine subsidio occurrente, et Ferdinando regio fratre ex ducibos altero , viro proculdubio sanctissimo, sese pro voluntario obside, imo sacrificio et victima offerente, soluta tandem infeliciter fuit: et eo ita in Barbarorum potestatem dato bis conditionibus, ut non alio quam tradenda urbis Septa pretio redimeretur, Mauri rursus, ementita fide, obsessa iam nostrorum castra die noctuque aggressi, non prius oppugnare desistunt, quam Henricus dux alter, Regius item frater, vir belli et pacis artibus insignis, translatis sensim munimentis et castris ad littus a quo toto perquam magna urbis spatio aberat, castrametatus est: atque inde sese  cum exercitu in naves recepit. Ut Vestra Beatitudo intelligat, prater  laborem, impensam, et continua militum ac ducum pericula, calamitates ipsas in hoc tam glorioso pro fide Catholica bello in regia domo et in sanguine ipso non defuisse.

Dicerem multa, Beatissime Pater , de Alfonso clarissimo Rege V., Eduardi filio, et patre hujus Sacratissimi thronus / devotissimi filii Joannis, qui superioribus diebus natura concessit; nisi videretur Vestra Beatitudini et sacro huic venerando catui, quod descendimus e Lusitania landaturi