Os sermões de Gil Vicente e a arte de pregar

De hoc autem Orosius ita dicit: Octaviani tempore, hora circiter tertia, Coelo repente liquido, ac puro, et sereno, circulus, ad speciem coelestis arcus, orbem solis ambivit, quasi venturus esset, qui ipsum Solem solus, mundumque totum, et fecisset et regeret. Haec Orosius.

Idem ait Eutropius. Refert quoque Thimotheus historiographus, se in antiquis Romanorum historiis invenisse, quod Octavianus trigessimoquinto Regni sui anno, capitolium ascendit, et quis post se rempu-blicam gubernaret, a Diis solicite requisivit. Et audivit vocem sibi dicentem: Puer aethereus, ex Deo vivente, sine tempore genitus, non multum post ex internerata Virgine Deus homo sine macula est nasci-turus. Hoc audito ibi aram aedificavit, cui hunc titulum inscripsit: Haec est ara Filii Dei viventis (ed. cit. de Madrid, 1688, pp. 33-34).

O exame destas e de outras fontes, que omitimos, mostra que Gil Vicente se não subordinava inteiramente ao que lia, reservando largo quinhão aos direitos da fantasia e do poder criador. Por isso, o respetivo estudo sistemático não diminuirá o Poeta, e ajudará a compreender o Homem e a avaliar a extensão e a índole do seu saber.


?>
Vamos corrigir esse problema